ماجرای دامنه های جدید
از حدود ۲۵ سال پیش که اینترنت شروع به کار کرد، معلوم بود که همه اسامی با معنی در دامنه های اینترنتی COM و NET و ORG به زودی به پایان میرسند و باید امکان استفاده از دامنه های دیگر را در نظر گرفت. دلیل عمده این مشکل ثبت اسامی توسط شرکتها و سازمانها نبود. بلکه مشکل اصلی سودجویانی بودند که هر نامی را که ممکن بود روزی توسط یک شرکت و یا سازمان استفاده شود را به نام خود ثبت میکنند تا در زمان مناسب به آن شرکتها به قیمت بالا بفروشند. از همان قدیم امکان ثبت دامنه اختصاصی برای هر کشور در نظر گرفته شد.
اخیرا هم صدها دامنه جدید به لیست اضافه شده است. در بین لیست نامهای جدید میتوانید دامنه های .london و .berlin را هم بیابید. حکمت این دامنه ها این است که بسیاری از فعالیتهای تجاری مختص به یک شهر خاص است و مراجعین آن را فقط همراه با نام شهر میشناسند. در لیست نامهای اخیر حتی دامنه های با حروف غیر انگلیسی هم وجود دارد، اما ظاهرا ایرانیها در زمینه ثبت دامنه های جدید و اختصاصی هیچ فعالیتی نداشته اند.
از همان اول بنا بر این گذاشته شد که هر دولتی مسئولیت ثبت نامها در دامنه اختصاصی کشور خود را به عهده بگیرد. مثلا دامنه .TV به کشور کوچک جنوب اقیانوس آرام به نام Tuvalu اختصاص دارد و هر سال میلیونها دلار از طریق ثبت نامهای این دامنه برای خود درآمد کسب میکنند. اما در این بین بعضی دولتها مانند انگلیس از فرصت سوء استفاده کرده اند و برای هر جزیره کوچکی که در گوشه و کنار جهان به تصرف درآورده اند، دامنه ای اختصاص داده اند و البته در انتخاب نامها هم خوش سلیقگی کرده اند. مثلا برای South Atlantic islands of Ascension دامنه AC و برای Saint Helena دامنه SH را برگزیده اند.
اما دامنه ای که اخیرا مورد توجه زیاد شرکتهای جدید فنی است، دامنه IO است که در ذهن اهل فن کلمه ورودی/خروجی را تداعی میکند و هر کس که با سخت افزار و نرم افزار سرو کار داشته باشد، خیلی زود درمی یابد که این نام متعلق به کسی است که در این زمینه ها فعالیت دارد. نکته جالب توجه این دامنه این است که انگلیس این دامنه را برای British Indian Ocean Territory ثبت کرده است که مجموعه چند جزیره بسیار کوچک در اقیانوس هند است که به نام Chagos Islands هم شناخته میشود. در حالی که ثبت یک نام در دامنه های دیگر سالانه چیزی بین ۸ تا ۱۰ دلار هزینه دارد، ثبت یک نام در دامنه های متعلق به بریتانیا حدود ۱۰۰ دلار برای اروپاییها و دو برابر این رقم برای دیگران هزینه دارد. جزیره دیه گو گارسیا بزرگترین جزیره در بین این جزیره های کوچک است که ۳۲ کیلومتر مربع وسعت دارد. در دهه ۶۰ که آمریکا تصمیم گرفت که پایگاهی در اقیانوس هند ایجاد کند، برای ۵۰ سال این جزیره را از دولت بریتانیا اجاره کرد، به این شرط که آنرا خالی از سکنه تحویل دهد. دولت انگلیس هم با عنوان این که فقط چند تارزان در این جزیره زندگی میکنند، ۱۵۰۰ نفر ساکن این جزایر را به موریتانی و سیشل منتقل کرد و حق برگشت به این جزایر را هم از آنها سلب کرد. بنابراین این منطقه دیگر جمعیتی ندارد که بتوان آنرا یک کشور تعریف کرد و دامنه ای اینترنتی به آن اختصاص داد.
